Bram Stoop vertegenwoordigt namens Stadsbelangen Delft onder andere de commissies, waarin onderwerpen aan de orde komen over het wijkwerk, jeugd en jongeren. En niet zonder reden, want Bram werkt al ruim 25 jaar in Haaglanden met probleem jongeren, waarvan 13 jaar uitsluitend met jongeren van Marokkaanse afkomst.
Het is dan ook niet vreemd, dat Bram werd gevraagd om mee te werken aan de documentaire ‘Uit de bak, aan de bak’, die op 15 en 22 april as. op Nederland 2 wordt uitgezonden vanaf 16.05 uur.
Waar gaat deze documentaire over?
Het is een documentaireserie waarin Mildred Roethof en Annegré Bosman in de wereld van jong volwassen, ex-delinquenten en ‘wajongeren’ duiken die aan de bak willen. We zien hoe ontspoorde jongeren, die voor uiteenlopende vergrijpen in de bak hebben gezeten, een kans krijgen om ‘aan de bak’ te gaan.
Om ze te motiveren en te inspireren ontmoeten ze bekende Nederlanders als Henk Schiffmacher, Ernesto Hoost en Georgina Verbaan die dichterbij hen staan dan ze vermoeden. We zien de zeventienjarige Diego. In 2005 komt de dan elfjarige Diego in het nieuws. Als achtjarige is hij door jeugdzorg in de jeugdgevangenis Harreveld geplaatst waar hij regelmatig seksueel wordt misbruikt door groepsgenoten. Diverse actualiteitenrubrieken besteden in 2005/2006 uitgebreid aandacht aan de misstanden. De elfjarige Diego vertelt onherkenbaar in beeld zijn verhaal. Nu, zes jaar later, wil Diego het hele verhaal vertellen, hij neemt definitief afscheid van zijn verleden en richt zich op het heden. Een professioneel team van topsporters waaronder Ernesto Hoost (oud-vechtsporter) en Gerard Egberts (oud-wielrenner) probeert glans in zijn leven terug te krijgen.
Bram en Stadsbelangen Delft willen graag meepraten en denken over problemen, die er zijn met deze jongeren, maar ook en vooral hoe de hulpverlening aan deze jongeren verloopt. Hierbij baseert Bram zich vanuit de ervaringen die hij dagelijks mee maakt in zijn werk. Vanuit de praktijk dus in plaats vanachter de tekentafel. Hij laat zich al langere tijd kritisch uit over hoe het gaat met de jeugdzorg, de wijken en de aanpak hiervan.
Hij vindt dat er veel te veel mensen met hetzelfde bezig zijn, zonder dat men van elkaar weet wie wat eigenlijk doet. Hoe vaak horen we niet, dat hij of zij bekend was bij de hulpverlening, nadat één van deze jongeren een ernstig misdrijf heeft gepleegd?
Bram werkt als projectleider bij Stichting de TRIX aan de Scheveningse haven. Bram heeft vijf dagen per week te maken met jongeren die alle hulpverlening achter de rug hebben. Dat zijn vaak jongeren die nergens anders meer terecht kunnen en bij de TRIX een traject volgen. Tijdens hun verblijf bij de TRIX kunnen de jongeren vier lasdiploma’s halen en een veiligheidsdiploma ook wel VCA genoemd halen.
Eén van de belangrijkste samenwerkingspartners van de TRIX is het veiligheidshuis in Den Haag, die Bram als onmisbaar ervaart. Via het veiligheidshuis worden korte lijnen gerealiseerd met de dienst Sociale Zaken en Werkgelegenheid en de bestuursdienst van de gemeente Den Haag.
Voordat een jongere bij de TRIX geplaatst wordt, moet er eerst een plan van aanpak zijn van de doorverwijzende instanties en moet er contact zijn met de ouders of verzorgers van de jongere. Houdt men zich niet aan de afspraak, dan wordt men hier op gepaste wijze op aangesproken. Dit om het dumpen van jongeren wat in het verleden gebeurde, uit te sluiten.
Het bedrijfsleven in Haaglanden laat zich ook steeds meer zien bij de TRIX om met deze voor vele kansloze jongeren aan de slag te gaan. Voor Bram en zijn twee werkmeesters, die de jongeren begeleiden, zijn het zeker geen kansloze jongeren, maar eerder slachtoffer van het systeem. Er gaat veel mis. Wat Bram betreft wordt het tijd dat de discussie op gang komt over deze jongeren en vooral de wijze waarop zij geholpen moeten worden. Hij ziet dit het liefst in Haaglanden verband gebeuren. Natuurlijk gaat niet alles fout bij de hulpverlening, maar wel waar het deze groep jongeren betreft.
Op zaterdag 7 april was in de Volkskrant te lezen dat een probleemgezin € 40.000 per jaar kost. De gemeenten krijgen de verantwoordelijkheid over jeugdzorg, maar de ervaring van Bram is, dat de regie ontbreekt. In de documentaire wordt schokkend duidelijk wat er fout kan gaan met deze probleem jongeren. In de twee maanden dat Bram met de jongeman uit de documentaire heeft gewerkt, heeft deze jongen vijf verschillende woonruimtes via de hulpverlening gekregen. Kortom geen vaste thuisbasis, omdat men deze gewoon niet kan bieden en dat ook niet wil toegeven. Het vervolg laat zich raden. Schuldige???? zegt u het maar. Wat heeft dit allemaal gekost?
€ 40.000,– lijkt nog een te laag bedrag.
Hopelijk draagt deze documentaire in Delft bij aan een open discussie over deze problematiek? Ook in onze stad hebben we een aantal jongeren, dat in de volksmond ‘wandelende tijdbommetjes’ worden genoemd en waaraan te weinig hulp wordt geboden. Voor een impressie over deze documentaire zie:
http://www.youtube.com/watch?v=mOp10O2OvHo
Fractie Stadsbelangen Delft
Aad Meuleman
Wat waren ze blij tijdens de raadsvergadering van 11 juli 2013. De fracties van het CDA en D66. Het was hun gelukt. Burgemeester Verkerk had op aandringen van deze fracties één zin geschrapt uit het handhavingsprogramma. De ‘bonnen quotum zin’ staat er niet meer in. Lovende kritieken op de websites van deze fracties. Misleidende koppen als ‘Bonnen quotum geschrapt’ en ‘D66 is blij dat de burgemeester het quotum heeft verscheurd’. Grappig om te zien en te lezen dat deze partijen al heel blij zijn met de bekende ‘dooie mus’. 
